نشد سير ضحاك از آن جست‏جوى

شد از گاو گيتى پر از گفت‏گوى

دوان مادر آمد سوى مرغزار

چنين گفت با مرد زنهار دار

كه انديشه در دلم ايزدى

فراز آمدست از ره بخردى‏

همى كرد بايد كزين چاره نيست

كه فرزند و شيرين روانم يكيست‏

ببرّم پى از خاك جادوستان

شوم تا سر مرز هندوستان‏

شوم ناپديد از ميان گروه

برم خوب رخ را بالبرز كوه‏

بياورد فرزند را چون نوند

چو مرغان بران تيغ كوه بلند

يكى مرد دينى بر ان كوه بود

كه از كار گيتى بى‏اندوه بود

فرانك بدو گفت كاى پاك دين

منم سوگوارى ز ايران زمين‏

بدان كين گرانمايه فرزند من

همى بود خواهد سر انجمن‏

ترا بود بايد نگهبان او

پدروار لرزنده بر جان او

پذيرفت فرزند او نيك مرد

نياورد هرگز بدو باد سرد

خبر شد بضحاك بد روزگار

از آن گاو بر مايه و مرغزار

بيامد از آن كينه چون پيل مست

مران گاو بر مايه را كرد پست‏

همه هر چه ديد اندرو چارپاى

بيفگند و زيشان بپرداخت جاى‏

سبك سوى خان فريدون شتافت

فراوان پژوهيد و كس را نيافت‏

بايوان او آتش اندر فگند

ز پاى اندر آورد كاخ بلند